Πέμπτη 31 Ὀκτωβρίου Εὐαγγέλιον: ἡμέρας, Πέμ. ζ΄ ἑβδ. Λουκᾶ (Λκ. ια΄ 47-ιβ΄ 1)

47 Οὐαὶ ὑμῖν, ὅτι οἰκοδομεῖτε τὰ μνημεῖα τῶν προφη­τῶν, οἱ δὲ πατέρες ὑμῶν ἀ­­­πέ­κτειναν αὐτούς. 48 ἄρα μαρτυρεῖτε καὶ συν­ευδοκεῖτε τοῖς ἔργοις τῶν πατέρων ὑμῶν, ὅτι αὐτοὶ μὲν ἀπέκτειναν αὐτούς, ὑ­­­μεῖς δὲ οἰκοδομεῖτε αὐτῶν τὰ μνημεῖα. 49 διὰ τοῦτο καὶ ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ εἶπεν· ἀποστελῶ εἰς αὐτοὺς προφήτας καὶ ἀ­­­­πο­στόλους, καὶ ἐξ αὐτῶν ἀποκτενοῦσι καὶ ἐκ­διώξου­σιν, 50 ἵνα ἐκζητηθῇ τὸ αἷμα πάντων τῶν προφητῶν τὸ ἐκχυνόμενον ἀπὸ κατα­βο­λῆς κόσμου ἀπὸ τῆς γε­νεᾶς ταύτης, 51 ἀπὸ τοῦ αἵματος Ἄβελ ἕως τοῦ αἵματος Ζαχαρίου τοῦ ἀπολομένου μεταξὺ τοῦ θυσιαστηρίου καὶ τοῦ οἴκου· ναί, λέγω ὑμῖν, ἐκζη­τηθήσε­ται ἀπὸ τῆς γενεᾶς ταύτης. 52 οὐαὶ ὑμῖν τοῖς νομικοῖς, ὅτι ἤρατε τὴν κλεῖδα τῆς γνώσεως· αὐτοὶ οὐκ εἰσήλθε­τε, καὶ τοὺς εἰσερχομέ­νους ἐκω­λύσατε. 53 λέγοντος δὲ αὐτοῦ πρὸς αὐτοὺς ταῦτα ἤρξαντο οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι δεινῶς ἐνέχειν καὶ ἀποστο­ματίζειν αὐτὸν περὶ πλειόνων, 54 ἐνεδρεύοντες αὐτόν, ζη­τοῦντες θηρεῦσαί τι ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ, ἵνα κα­τηγορήσωσιν αὐτοῦ. 1 Εν οἷς ἐπισυναχθεισῶν τῶν μυριάδων τοῦ ὄ­­­χ­­λου ὡς καταπατεῖν ἀλ­λή­­­­λους, ἤρξατο λέγειν πρὸς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ πρῶ­τον· προ­­­σέχετε ἑαυτοῖς ἀπὸ τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων, ἥτις ἐστὶν ὑπόκρισις. ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ 47 Ἀλίμονό σας, διότι κτίζετε τά μνημεῖα τῶν προφητῶν καί φαίνεστε ἔτσι ὅτι τό κάνετε αὐτό ἀπό σεβασμό πρός τούς προφῆτες. Ἔχετε ὅμως κι ἐσεῖς τίς ἴδιες διαθέσεις μέ τούς προγόνους σας. Διότι οἱ πατέρες σας καί οἱ πρό­γονοί σας ὄχι μόνο δέν ἔδειξαν κανένα σεβα­σμό σ' αὐ­τούς, ἀλλά καί τούς σκότωσαν. 48 Ἄρα λοιπόν, ἀφοῦ δέν ἀποκηρύττετε τούς πατέρες σας καί δέν συμμορφώνετε τή ζωή σας μέ τή διδασκαλία τῶν προφητῶν, γίνεστε μάρτυρες κατηγορίας ἐναντίον τῶν ἀπεσταλμένων τοῦ Θεοῦ καί ἐπιδοκιμάζετε καί ἐγ­­­κρί­νετε τά ἔργα τῶν πατέρων σας. Διότι ἐκεῖνοι τούς σκό­τωσαν, κι ἐσεῖς θάβετε τούς σκοτωμένους καί τούς κτί­ζετε τά μνημεῖα, συμπληρώνοντας ἔτσι τό ἔργο τῶν πα­τέρων σας. 49 Κι ἐπειδή ἔχετε τίς ἴδιες φονικές διαθέσεις μέ τούς πατέρες σας, γι' αὐτό κι ἐγώ, πού εἶμαι ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, εἶπα: Θά τούς στείλω προφῆτες καί ἀποστόλους, καί θά κάνω τήν τελευταία προσπάθεια νά τούς σώσω, ἀλλά αὐτοί θά σκοτώσουν μερικούς ἀπό τούς ἀπεσταλμένους μου αὐτούς καί θά καταδιώξουν τούς ὑπολοίπους. 50 Κι ἔτσι θά ζητηθεῖ ἡ εὐθύνη ἀπό τή γενιά αὐτή, ἡ ὁποία, ἀντί νά ἔλθει σέ συναίσθηση ἀπό τή μακροθυμία τοῦ Θεοῦ, παρασύρεται σέ ἔγκλημα φοβερότερο ἀπό τούς φόνους τῶν προγόνων της μέ τό θάνατο πού μοῦ προετοιμάζει. Καί θά τιμωρηθεῖ αὐτή ἡ γενιά γιά τό αἷμα ὅλων τῶν προφητῶν πού χύνεται ἐξακο­λουθητικά ἀπό τόν καιρό πού θεμελιώθηκε ὁ κόσμος· 51 ἀπό τό αἷμα δηλαδή τοῦ Ἄβελ, πού φονεύθηκε τά πρῶτα χρόνια τῆς δημιουργίας τῶν ἀνθρώπων, μέχρι τό αἷμα τοῦ Ζαχαρία, πού φονεύθηκε ἀνάμεσα στό θυσιαστήριο καί στό ναό, σέ τόπο δηλαδή ἅγιο, πού βεβηλώθηκε μέ τό ἔγκλημα αὐτό. Ναί, σᾶς βεβαιώνω ὅτι γιά ὅλα τά αἵματα αὐτά θά ζητηθεῖ ἡ εὐθύ­νη ἀπό τή γενιά αὐτή. 52 Ἀλίμονο σέ σᾶς τούς νομοδιδασκάλους· διότι μέ τή διεστραμμένη διδασκαλία σας σκοτίσατε τίς διάνοιες τῶν ἀνθρώπων καί τούς ἀφαιρέσατε τό κλειδί τῆς γνώ­σεως (τό μέσο δηλαδή μέ τό ὁποῖο θά ὁδη­γοῦνταν στή γνώση τοῦ πραγματικοῦ δρόμου τῆς σωτηρίας). Ἔτσι λοιπόν κι ἐσεῖς δέν μπήκατε στό δρόμο αὐτό πού θά σᾶς ἔφερνε στό Χριστό καί στή βασιλεία του, ἀλλά κι ἐκείνους πού ἤθελαν καί προσπαθοῦσαν νά μποῦν τούς ἐμποδίσατε. 53 Κι ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς τούς ἔλεγε αὐτά, ἄρχισαν οἱ γραμ­ματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι νά ἐξοργίζονται μέ πικρία καί ἐμπάθεια ἐναντίον του καί νά τοῦ ζητοῦν ἄμεσες καί πρόχειρες ἀπαντήσεις γιά πολλά ζητήματα τοῦ νόμου. 54 Καί μέ τά ἐρωτήματα καί τά θέματα αὐτά τόν πα­­ραμόνευαν καί τοῦ ἔστηναν παγίδες, ζητώντας νά ἁρ­πά­­ξουν μέ δόλο κά­τι ἀπ' τό στόμα του πού νά μήν εἶ­­­­­­ναι σύμφωνο μέ τό νόμο, γιά νά τόν κατηγορήσουν. 1 Στό μεταξύ, καθώς ἔλεγε ὁ Ἰησοῦς τούς λόγους αὐ­τούς, συνάχθηκαν τόσo πολλά πλήθη λαοῦ, ὥ­στε οἱ ἄνθρωποι πατοῦσαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Κι ἄρχι­σε τότε νά μιλάει πρῶτα στούς μαθητές του καί νά τούς λέει: Προσέχετε τόν ἑαυτό σας ἀπό τό κακό καί μολυ­σματικό προζύμι τῶν Φαρισαίων, δηλαδή ἀπό τήν ὑπο­κρισία τους, ἡ ὁποία κάτω ἀπό τή φαινομενική ἀλήθεια καί ἀρετή ὑποκρύπτει τήν πλάνη καί τή διαφθορά.

Προβολή άρθρου...

Πέμπτη 31 Ὀκτωβρίου Ἀπόστολος: ἡμέρας, Πέμ. ιθ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Φιλιπ. α΄ 20-27)

20 Κατὰ τὴν ἀποκαραδοκίαν καὶ ἐλπίδα μου ὅτι ἐν οὐδενὶ αἰσχυνθήσομαι, ἀλλ' ἐν πάσῃ παρρησίᾳ, ὡς πάντοτε, καὶ νῦν μεγαλυνθήσεται Χριστὸς ἐν τῷ σώματί μου εἴτε διὰ ζωῆς εἴτε διὰ θανάτου. 21 Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος. 22 εἰ δὲ τὸ ζῆν ἐν σαρκί, τοῦτό μοι καρπὸς ἔργου, καὶ τί αἱρήσομαι οὐ γνωρίζω. 23 συνέχομαι δὲ ἐκ τῶν δύο, τὴν ἐπιθυμίαν ἔχων εἰς τὸ ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι· πολλῷ γὰρ μᾶλλον κρεῖσσον· 24 τὸ δὲ ἐπιμένειν ἐν τῇ σαρκὶ ἀναγκαιότερον δι' ὑμᾶς. 25 καὶ τοῦτο πεποιθὼς οἶδα ὅτι μενῶ καὶ συμπαραμενῶ πᾶσιν ὑμῖν εἰς τὴν ὑμῶν προκοπὴν καὶ χαρὰν τῆς πίστεως, 26 ἵνα τὸ καύχημα ὑμῶν περισσεύῃ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐν ἐμοὶ διὰ τῆς ἐμῆς παρουσίας πάλιν πρὸς ὑμᾶς. 27 Μόνον ἀξίως τοῦ εὐαγ­γελίου τοῦ Χριστοῦ πολιτεύεσθε, ἵνα εἴτε ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ὑμᾶς εἴτε ἀπὼν ἀκούσω τὰ περὶ ὑμῶν, ὅτι στήκετε ἐν ἑνὶ πνεύματι, μιᾷ ψυχῇ συναθλοῦντες τῇ πίστει τοῦ εὐαγγελίου. ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ 20 Καί ἡ σωτηρία μου αὐτή θά εἶναι σύμφωνη μέ τή σφοδρή καί σταθερή προσδοκία καί ἐλπίδα πού ἔχω, ὅτι δέν θά ντροπιασθῶ σέ τίποτε καί δέν θά ἀποδειχθῶ φαντασιόπληκτος μέ τή διάψευση τῶν ἐλπίδων μου. Ἀλλά ὅπως πάντοτε, ἔτσι καί τώρα, ἔχοντας κάθε παρρησία καί θάρρος, θά μεγαλυνθεῖ καί θά δοξασθεῖ ὁ Χριστός μέ τήν ταλαιπωρία τοῦ σώματός μου, εἴτε μείνω στή ζωή, εἴτε θανατωθῶ. 21 Διότι γιά μένα ἡ ζωή εἶναι ὁ Χριστός, ἀφοῦ ζῶ τή νέα ζωή τοῦ Χριστοῦ καί ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός. Ἀλλά καί τό νά πεθάνω εἶναι κέρδος, διότι μέ τό θάνατο θά ἑνωθῶ πλήρως μέ τόν Χριστό. 22 Ἀφοῦ ὅμως τό νά ζῶ καί νά ἐργάζομαι στόν κόσμο αὐτόν μέ τό σῶμα μου μοῦ ἀποφέρει πνευματική ὠφέ­λεια καί καρπό μέ τήν ἄσκηση τοῦ ἀποστολικοῦ μου ἔργου, δέν ξέρω τί νά προτιμήσω. 23 Καί τά δύο μέ συνεπαίρνουν καί μέ συνέχουν, καί ἡ ἐπιθυμία τῆς ζωῆς καί ἡ ἐπιθυμία τοῦ θανάτου. Καί ὑπερισχύει ἡ ἐπιθυμία νά φύγω ἀπ' τή ζωή αὐτή καί νά εἶμαι μαζί μέ τόν Χριστό. Διότι αὐτό εἶναι ἀσυγκρίτως καλύτερο γιά μένα. 24 Τό νά παραμείνω ὅμως μέ τό σῶμα μου στή ζωή αὐ­τή εἶναι ἀναγκαιότερο γιά τήν πνευματική σας ὠφέ­λεια. 25 Καί μέ ἀκράδαντη πεποίθηση γνωρίζω αὐτό, ὅτι θά μείνω στή ζωή αὐτή καί θά παραμείνω μαζί μέ ὅλους σας, γιά νά προοδεύετε στήν πίστη σας καί νά νιώθετε τή χαρά πού δίνει ἡ πίστη αὐτή.26 Καί θά μείνω στή ζωή αὐτή, γιά νά περισσεύει ἐξαιτίας μου τό καύχημά σας. Καί τό καύχημά σας αὐ­τό δέν θά εἶναι καύχημα ἀνθρώπινης ματαιοδοξίας καί ἀλαζονείας, ἀλλά καύχημα πού θά στηρίζεται στήν ἕνω­σή σας μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό καί στήν πλήρη καί βαθιά ἀναγνώριση ὅτι κάθε καλό πού ἔχετε, ἀπ' αὐτόν τό ἔχετε, καί σ' αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα. Καί θά περισσεύει τό καύχημα αὐτό καί μέ τή δική μου παρουσία, ὅταν θά ἔλθω πάλι σέ σᾶς καί θά συντελῶ κι ἐγώ στήν πρόοδό σας. 27 Μόνο φροντίζετε στό μεταξύ νά συμπεριφέρεστε καί νά ζεῖτε μέ τρόπο ἄξιο τοῦ Εὐαγγελίου πού κηρύτ­τει τόν Χριστό. Νά ζεῖτε ὡς πολίτες τῆς βασιλείας τῶν οὐ­ρανῶν, ὥστε, εἴτε ὅταν ἔλθω καί σᾶς δῶ, εἴτε ὅταν ἀπου­σιάζω κι ἀκούσω εἰδήσεις γιά σᾶς, νά δῶ καί νά ἀκού­σω ὅτι μένετε σταθεροί στήν παράταξη τῶν στρατι­ω­τῶν τοῦ Κυρίου μ' ἕνα φρόνημα, μέ μιά ψυχή, καί συ­­να­γωνίζεσθε γιά τήν πίστη τοῦ Εὐαγγελίου,

Προβολή άρθρου...

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΟΡΤΗΣ (3/10/2013)

 

π. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΣΟΛΑΚΗΣ: "ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ..."

ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ, ΑΛΛΟΙ ΦΤΑΙΝΕ

Κάποτε νεαρός δόκιμος δοκιμάζεται σφόδρα από πειρασμούς πορνείας. Τρέχει στον πνευματικό του. -     Τίμιε πάτερ, φλόγες κολάσεως στο κορμί μου! Βασανίζομαι από πορνικούς διαλογισμούς. Ο γέροντας δίνει πολλά φάρμακα: νηστεία, αγρυπνία, προσευχή, μελέτη, εργασία. Ο νέος πριν φύγει παρακαλεί τον πνευματικό του: -     Να προσεύχεσαι, πάτερ, για ν' ανακουφιστώ λίγο από το φοβερό αυτό πόλεμο. Ο γέροντας νηστεύει, αγρυπνά, προσεύχεται θερμά για το παιδί του, βάζει και άλλους να προσεύχονται παράλληλα. Κατά την εβδομάδα ρωτά το νεαρό. -     Πώς πάει ο πόλεμος , παιδί μου; -     Τίποτε! Ίδια κατάσταση! Αν ξέρατε τι συλλογίζομαι κάθε βράδυ, θα με πετάγατε με κλωτσιές έξω από το μοναστήρι! Ο γέροντας παραξενεύεται. Το βράδυ ρωτά τον Θεό: -     Γιατί, Κύριέ μου, δεν ανακουφίζεις λίγο το πλάσμα σου. Γιατί τ' αφήνεις να το πειράζει ο λύκος; Τότε παρουσιάζεται μπροστά του μ' ανθρώπινη μορφή ο ίδιος ο διάβολος: -     Ψέμματα λέγει ο νεαρός! Εγώ δεν φταίω καθόλου. Από την πρώτη μέρα , Αββά, που άρχισες προσευχή, εγώ αναγκαστικά, σταμάτησα να τον πειράζω! Αυτός έχει μέσα του το δαίμονα, μέσα στη «γούλα» του (= πρόλοβος πουλιών. Έχει το διάολο μέσα του, στην κοιλιά του. Εγώ δεν έχω καμιά σχέση μ' αυτό τον πόλεμο. Αυτός μονάχος του πολεμά τον εαυτό του, γιατί τρώγει σα λύκος, πίνει κρασί σα νεροφίδα, κοιμάται ατέλειωτες ώρες, λαρθοτρώγει Τετάρτη και Παρασκευή! [ Κάποτε ένας καλόγερος κλέβει κρυφά αυγά, τα βράζει στο κελί του και τα τρώγει κρυφά Τετάρτη και Παρασκευή. Κάποια μέρα τον πιάνουν «επ' αυτοφόρω» να βράζει δυο αυγά μέσα σ' ένα μπρίκι . Κρατά πολλά κεριά αναμμένα κάτω από το μπρίκι. -     Καλά, δεν ντρέπεσαι λίγο; Τι 'ναι αυτά που κάνεις; Ήρθες εδώ να σώσεις την ψυχή σου ή για να πας στην κόλαση; Δεν ξέρεις ότι η λαθροφαγία οδηγεί στον πύρινο ποταμό; -     Το ξέρω! Ήμαρτον! Ήμαρτον. Ο διάβολος μ' έβαλε! Ο τρισκατάρατος με δίδαξε αυτό το μάθημα. Τότε ακούγεται μία φωνή , σαν ουρλιαχτό λύκου: -     Ψέμματα λέγει! Εγώ αυτό το κόλπο δεν το γνώριζα. Αυτός τ' ανακάλυψε! Εγώ απ' αυτόν το 'μαθα και το μαθαίνω σε πολλούς δόκιμους μοναχούς! Το δωμάτιο αμέσως πλημμυρίζει δυσωδία! Όπου περνούν διαβόλοι σκορπούν βρώμα, όπου άγγελοι αρετής αρώματα, ευωδίες!] Το περιβάλλον μας είναι προκλητικό, αμαρτωλό, πρόστυχο, ανήθικο, ελεεινό! Η κοινωνία προβάλλει παντού άσχημα πρότυπα! Ο άνθρωπος τριγύρω του βλέπει άσχημες σκηνές. Η τηλεόραση προβάλλει έργα ντροπής, αίσχους! Εύκολα παρασύρονται πολλοί μικροί και μεγάλοι, παντρεμένοι και ανύπαντροι, άνδρες και γυναίκες. Όταν ζούσε ο ιερός Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην Αντιόχεια επλανάτο ένα απέραντο μολυσμένο σύννεφο. Τα θέατρα παρουσίαζαν αίσχη, χειρότερα από τα σημερινά! Ο άγιος αναφέρει ότι σε τεράστιες γυάλινες, διαφανείς δεξαμενές «ενήχοντο» άνδρες και γυναίκες και ασχημονούσαν. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, έζησε, μεγάλωσε, αγίασε ο άγιος Ιωάννης! Μη λες : «Οι άλλοι φταίνε για το δικό μου πέσιμο». Η πτώση είναι προσωπικό θέμα . Από τη δική σου θέληση εξαρτάται το τελικό «ΝΑΙ» ή το ηρωικό «ΌΧΙ»! Μην αραδιάζεις στον πνευματικό σου «κούφιες»  δικαιολογίες! Αν έπεσες, εσύ φταις!     Πηγή: «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ» ΤΕΥΧΟΣ 8ΟΝ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΓΟΝΤΖΑΣ   Αθήνα http://talantoblog.blogspot.gr/2013/10/blog-post_6790.html

Προβολή άρθρου...

Κυριάκος Κοτσολάκος, Σχολικό βιβλίο θέτει ζήτημα καταπίεσης των Μουσουλμάνων στην Ελλάδα!

... Καταπίεση Μειονοτήτων Οι φιλόλογοι πού διδάσκουν στο Γυμνάσιο, έχοντας δοκιμάσει πια στην πράξη τα νέα σχολικά βιβλία, μπορούν να υποστηρίξουν με βεβαιότητα και τεκμηριωμένα ότι τα βιβλία αυτά είναι προβληματικά, για να χρησιμοποιήσω έναν επιεική χαρακτηρισμό. Υποτίθεται ότι επρόκειτο να φέρουν ένα νέο πνεύμα στην εκπαίδευση, όπως διεκήρυττε η προηγούμενη κυβέρνηση (προ του 2004), για να υλοποιηθούν τελικά τη φετινή σχολική χρονιά. Το πρόβλημα των νέων βιβλίων είναι διττό: α'. Παιδαγωγικό - εκπαιδευτικό: Χαρακτηρίζονται από ασάφειες, ελλείψεις, προχειρότητα, συμπύκνωση ύλης, παιδαριώδη λάθη. Οι μαθητές έχουν στα χέρια τους βιβλία πού μοιάζουν -σε μια πρώτη ματιά-πιο ελκυστικά από τα προηγούμενα, η καθημερινή όμως χρήση τους στην τάξη έχει απογοητευτικά αποτελέσματα. β'. Ιδεολογικό: Υπάρχει μια ενιαία ιδεολογική γραμμή πού διαπερνά όλα τα βιβλία από την Α' Δημοτικού ως τη Γ' Γυμνασίου: η αποδυνάμωση των εννοιών «Ελληνισμός» και «Ορθοδοξία» και κυρίως η υποβάθμιση της αξίας πού περιέχει η συνύπαρξη των δύο αυτών εννοιών. Είναι επίσης ολοφάνερη η προσπάθεια να σβηστεί σιγά - σιγά μέσω των νέων βιβλίων η μνήμη των συμφορών πού υπέστη ο Ελληνισμός από τους Τούρκους. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις οπού τα θύματα μετατρέπονται σε θύτες! Μέσα στα πλαίσια αυτά αναφέρω ένα εξωφρενικό γεγονός: ούτε λίγο ούτε πολύ, στο βιβλίο της Νεοελληνικής Γλώσσας της Γ' Γυμνασίου τίθεται ζήτημα καταπίεσης των Μουσουλμάνων στην Ελλάδα! Για του λόγου το αληθές παραπέμπω στη σελίδα 116 του σχολικού βιβλίου, όπου διαβάζουμε: «Όταν η Διεθνής Αμνηστία και το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι καταγγέλλουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, γράφουμε την είδηση στην πρώτη σελίδα. Όταν οι ίδιες οργανώσεις διαμαρτύρονται για καταπίεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των Σλαβόφωνων ή των Μουσουλμάνων στην Ελλάδα είναι ανθελληνικές και πληρωμένες από ξένα κέντρα. Ουσιαστικά μας ενοχλεί η ανεξαρτησία τους: θα τις θέλαμε με το μέρος μας (όπως και όλες τις άλλες εξουσίες) και ξεχνάμε ότι αυτό θα καταργούσε αυτόματα το διεθνές τους κύρος.» (Οι υπογραμμίσεις δικές μου). Πρόκειται για απόσπασμα από κείμενο πού περιέχεται στην 6η ενότητα του βιβλίου με θέμα: «Ενεργοί πολίτες για την υπεράσπιση οικουμενικών άξιων». Το έγραψε ο Νίκος Δήμου και αναφέρεται στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Το κείμενο είναι γενικά καλό: δόκιμος συγγραφέας, σωστά ελληνικά, οι μαθητές κατατοπίζονται στο θέμα. Ακριβώς όμως επειδή είναι καλό κείμενο, καθίσταται και πιο επικίνδυνο, καθώς μάλιστα απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες μαθητές της Γ' Γυμνασίου, πού βρίσκονται σε μια ευαίσθητη περίοδο της ζωής τους κι αρχίζουν να διαμορφώνουν τις απόψεις τους για τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Στο κείμενο, λοιπόν, αναφέρεται καθαρά ότι υπάρχει ένα γεγονός: η καταπίεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των Σλαβόφωνων και των Μουσουλμάνων στην Ελλάδα. Γι' αυτό διαμαρτύρονται, γράφει ο συντάκτης του κειμένου, οι οργανώσεις, πού είναι οργανώσεις κύρους, αρά δε λένε ό,τι τους κατέβει. Δημιουργείται έτσι το πρόβλημα: Τί θα διδάξει ο καθηγητής; Γιατί το βιβλίο έρχεται σε αντίθεση με τις θέσεις της ελληνικής πολιτείας. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα δεν δέχεται βέβαια ότι υπάρχει καταπίεση των μειονοτήτων αυτών και ιδιαίτερα των Μουσουλμάνων, πού αποτελούν έναν ευαίσθητο τομέα... Όποτε: ή το βιβλίο κάνει λάθος, ή το ελληνικό κράτος. (Η αντίφαση γίνεται μάλιστα ειρωνεία, αφού το βιβλίο διακινείται από το ελληνικό κράτος!) Άν κάνει λάθος το βιβλίο, αναρωτιέται κανείς γιατί περιέχονται σφάλματα, και μάλιστα τέτοιου είδους, πού δημιουργούν πρόβλημα στην εξωτερική πολιτική της χώρας μας. Άν πάλι κάνει λάθος το ελληνικό κράτος, πρέπει να επανορθώσει, και το Υπουργείο Εξωτερικών να παραδεχτεί αυτά πού υποστηρίζει το βιβλίο, το όποιο διανέμεται από το Υπουργείο Παιδείας. Σε κάθε περίπτωση, το Τουρκικό κράτος διαθέτει ένα ισχυρό τεκμήριο, για να στηρίξει την καταγγελία της καταπίεσης των Μουσουλμάνων: το ίδιο το σχολικό εγχειρίδιο... Κυριάκος Κοτσολάκος Από το περιοδικό «Κοινωνία» της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, τεύχος 2,  Απρίλιος – Ιούνιος 2013 Ζωηφόρος

Προβολή άρθρου...

Τετάρτη 30 Ὀκτωβρίου Εὐαγγέλιον: ἡμέρας, Τετ. ζ΄ ἑβδ. Λουκᾶ (Λκ. ια΄ 42-46).

42 ἀλλ᾿ οὐαὶ ὑμῖν τοῖς Φαρισαίοις, ὅτι ἀποδεκατοῦτε τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ πήγανον καὶ πᾶν λάχανον, καὶ παρέρχεσθε τὴν κρίσιν καὶ τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ· ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι, κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι. 43 οὐαὶ ὑμῖν τοῖς Φαρισαί­οις, ὅτι ἀγαπᾶτε τὴν πρω­το­καθεδρίαν ἐν ταῖς συν­α­γωγαῖς καὶ τοὺς ἀσπα­σμοὺς ἐν ταῖς ἀγοραῖς. 44 οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι ἐστὲ ὡς τὰ μνημεῖα τὰ ἄδη­λα, καὶ οἱ ἄνθρωποι περι­πατοῦντες ἐπάνω οὐκ οἴδα­σιν. 45 Ἀποκριθεὶς δέ τις τῶν νο­μικῶν λέγει αὐτῷ· διδάσκαλε, ταῦτα λέγων καὶ ἡ­μᾶς ὑ­­­βρίζεις. 46 ὁ δὲ εἶπε· καὶ ὑμῖν τοῖς νομικοῖς οὐαί, ὅτι φορτίζε-τε­ τοὺς ἀνθρώπους φορτία δυσβάστακτα, καὶ αὐτοὶ ἑνὶ τῶν δακτύλων ὑμῶν οὐ προσψαύετε τοῖς φορτίοις. ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ 42 Ἀλίμονο ὅμως σέ σᾶς τούς Φαρισαίους, διότι δίνε­τε στό ναό τό ἕνα δέκατο ἀπό τόν δυόσμο καί ἀπό τό πήγανο καί ἀπό κάθε χορταρικό, παραβαίνετε ὅμως μέ ἀδιαφορία τή δικαιοσύνη καί τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό. Τά τελευταῖα αὐτά ἔπρεπε πρωτίστως νά τηρεῖτε, κι ἀφοῦ τά κάνετε αὐτά, τότε νά μήν ἀφήνετε κι ἐκεῖνα. 43 Ἀλίμονο σέ σᾶς τούς Φαρισαίους, διότι ἀγαπᾶτε νά κάθεστε στά πρῶτα καθίσματα μέσα στίς συναγωγές, γιά νά διακρίνεστε ἀπ' τούς ἄλλους, καί σᾶς ἀρέσει νά σᾶς χαιρετοῦν μέ σεβασμό στίς ἀγορές. 44 Ἀλίμονό σας, γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριτές, διότι εἶστε σάν τούς τάφους πού δέν φαίνονται. Καί οἱ ἄνθρωποι πού ἀνύποπτοι περπατοῦν πάνω ἀπό τούς τάφους αὐτούς, δέν τό γνωρίζουν αὐτό καί μολύνονται χωρίς νά τό καταλάβουν. Διότι σύμφωνα μέ τό νόμο ὅποιος ἀγγίξει τάφο γίνεται ἀκάθαρτος. Ἔτσι κι ἐσεῖς, εἶστε γεμάτοι κακία, πού τήν κρύβετε μέ τήν ὑποκρισία· κι ἐκεῖνοι πού σᾶς πλησιάζουν ἀνύποπτοι, μολύνονται καί διαφθείρονται. 45 Τότε τοῦ ἀπο­κρί­θη­κε κάποιος ἀπό ἐκείνους πού σπούδαζαν τό νό­μο καί παρουσιάζονταν ὅτι τόν γνωρίζουν: Διδάσκαλε, μ' αὐτά πού λές γιά τούς Φαρισαίους βρίζεις κι ἐμᾶς τούς νομικούς. 46 Καί ὁ Ἰησοῦς εἶπε: Ἀλί­μο­νο καί σέ σᾶς τούς νομικούς. Διότι φορτώνετε τούς ἀνθρώπους μέ φορτία βαριά, πού δύσκολα σηκώνονται, κι ἐσεῖς οἱ ἴδιοι οὔτε μ' ἕνα ἀπό τά δάχτυλά σας δέν ἀγγίζετε τά φορτία αὐτά. Μέ τίς παραδόσεις δηλαδή καί τά ἄλλα ἔθιμά σας μεταβάλατε τό νόμο σέ βαρύ φορτίο. Κι ἐνῶ ἐσεῖς βρίσκετε τρόπους νά ξεφεύγετε τίς δυσβάστα­κτες αὐτές ὑποχρεώσεις, ἀναγκάζετε τούς ἄλλους νά σηκώνουν τό βαρύτατο φορτίο τους.

Προβολή άρθρου...

Τετάρτη 30 Ὀκτωβρίου Ἀπόστολος: ἡμέρας, Τετ. ιθ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Φιλιπ. α΄ 12-20)

12 Γινώσκειν δὲ ὑμᾶς βούλομαι, ἀδελφοί, ὅτι τὰ κατ' ἐμὲ μᾶλλον εἰς προκοπὴν τοῦ εὐαγγελίου ἐλήλυθεν, 13 ὥστε τοὺς δεσμούς μου φανεροὺς ἐν Χριστῷ γενέσθαι ἐν ὅλῳ τῷ πραιτωρίῳ καὶ τοῖς λοιποῖς πᾶσι, 14 καὶ τοὺς πλείονας τῶν ἀδελφῶν ἐν Κυρίῳ πεποιθότας τοῖς δεσμοῖς μου περισ­σοτέρως τολμᾶν ἀφό­βως τὸν λόγον λαλεῖν. 15 τινὲς μὲν καὶ διὰ φθόνον καὶ ἔριν, τινὲς δὲ καὶ δι' εὐδοκίαν τὸν Χριστὸν κηρύσσουσιν· 16 οἱ μὲν ἐξ ἐριθείας τὸν Χριστὸν καταγγέλλουσιν, οὐχ ἁγνῶς, οἰόμενοι θλῖψιν ἐπιφέρειν τοῖς δεσμοῖς μου· 17 οἱ δὲ ἐξ ἀγάπης, εἰδότες ὅτι εἰς ἀπολογίαν τοῦ εὐαγ­γελίου κεῖμαι. 18 τί γάρ; πλὴν παντὶ τρό­πῳ, εἴτε προφάσει εἴτε ἀλη­θείᾳ, Χριστὸς καταγγέλλεται. καὶ ἐν τούτῳ χαίρω. ἀλλὰ καὶ χαρήσομαι· 19 οἶδα γὰρ ὅτι τοῦτό μοι ἀποβήσεται εἰς σωτηρίαν διὰ τῆς ὑμῶν δεήσεως καὶ ἐπιχορηγίας τοῦ Πνεύματος Ἰησοῦ Χριστοῦ, 20 κατὰ τὴν ἀποκαραδοκίαν καὶ ἐλπίδα μου ὅτι ἐν οὐδενὶ αἰσχυνθήσομαι, ἀλλ' ἐν πάσῃ παρρησίᾳ, ὡς πάντοτε, καὶ νῦν μεγαλυνθήσεται Χριστὸς ἐν τῷ σώματί μου εἴτε διὰ ζωῆς εἴτε διὰ θανάτου. ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ 12 Θέλω λοιπόν νά γνωρίζετε, ἀδελφοί, ὅτι ἐκεῖνα τά δυσάρεστα πού μοῦ συνέβησαν, μᾶλλον συνετέλεσαν στήν πρόοδο τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου. 13 Κι ἔτσι ἔγινε φανερό σ' ὅλη τή φρουρά τῶν πραι­τω­ριανῶν καί σ' ὅλους τούς ἄλλους κύκλους τῶν κατοίκων τῆς Ρώμης ὅτι ἐξαιτίας τῆς πίστεώς μου καί τῆς σχέ­σεώς μου μέ τόν Χριστό ρίχθηκα στή φυλακή δεμένος. 14 Καί οἱ περισσότεροι ἀπ' τούς ἀδελφούς ἐνισχύθηκαν στήν πίστη τους πρός τόν Κύριο καί ἀπέκτησαν θάρρος ἀπό τά δεσμά καί τή φυλάκισή μου, ὥστε νά ἔχουν τώρα περισσότερη τόλμη νά κηρύττουν ἄφοβα τό λόγο τοῦ Εὐαγγελίου. 15 Μερικοί βέβαια κηρύττουν τόν Χριστό ἀπό φθόνο καί ἀνταγωνιστική διάθεση πρός ἐμένα, ἐπειδή δέν ἀνέ­χο­νται τήν ἐπιρροή μου. Μερικοί ὅμως κηρύττουν καί ἀπό ἀγαθή καρδιά καί πρόθεση. 16 Ἄλλοι κηρύττουν τόν Χριστό ἀπό φατριασμό καί κομματισμό, ὄχι μέ εἰλικρίνεια καί ἁγνά ἐλατήρια, ἀλλά ἐπειδή φαντάζονται ὅτι ἔτσι θά προσθέσουν ἀκόμη μεγαλύτερη θλίψη καί περισσότερους κινδύνους στή φυλάκισή μου. 17 Καί ἄλλοι κηρύττουν ἀπό ἀγάπη, ἐπειδή ξέρουν καλά ὅτι ἔχω προορισμό καί ἀποστολή νά ἀπολογοῦμαι καί νά ὑπερασπίζω τό Εὐαγγέλιο· καί ἀπό συμπάθεια γιά τά δεσμά μου φιλοτιμοῦνται νά ὑποβοηθοῦν τό ἔργο τῆς ἀποστολῆς μου. 18 Νά λοιπόν γιατί σᾶς εἶπα ὅτι οἱ θλίψεις πού περνῶ συνετέλεσαν στήν πρόοδο τοῦ Εὐαγγελίου. Διότι τί πρόκειται νά συμβεῖ; Τίποτε ἄλλο ἐκτός ἀπ' τό ὅτι κηρύττεται ὁ Χριστός μέ κάθε τρόπο, εἴτε ὑποκριτικά καί μέ προσχήματα, εἴτε μέ εἰλικρίνεια καί εὐθύτητα. Καί γιά τό γεγονός αὐτό χαίρομαι, ἀλλά καί θά χαίρομαι. 19 Καί θά χαίρομαι, ἐπειδή γνωρίζω ὅτι αὐτό, τό νά αὐξάνονται δηλαδή οἱ θλίψεις μου γιά τήν πρόοδο τοῦ Εὐαγγελίου, θά μοῦ ἀποφέρει μεγάλη πνευματική ὠφέλεια καί θά μέ ὁδηγήσει στήν αἰώνια σωτηρία μου. Θά μοῦ ἀποφέρει πνευματική ὠφέλεια μέ τή δέησή σας καί μέ τήν πλούσια ἐνίσχυση τῆς χάριτος τοῦ Πνεύματος, τό ὁποῖο ὁ Ἰησοῦς Χριστός μᾶς παρέχει. 20 Καί ἡ σωτηρία μου αὐτή θά εἶναι σύμφωνη μέ τή σφοδρή καί σταθερή προσδοκία καί ἐλπίδα πού ἔχω, ὅτι δέν θά ντροπιασθῶ σέ τίποτε καί δέν θά ἀποδειχθῶ φαντασιόπληκτος μέ τή διάψευση τῶν ἐλπίδων μου. Ἀλλά ὅπως πάντοτε, ἔτσι καί τώρα, ἔχοντας κάθε παρρησία καί θάρρος, θά μεγαλυνθεῖ καί θά δοξασθεῖ ὁ Χριστός μέ τήν ταλαιπωρία τοῦ σώματός μου, εἴτε μείνω στή ζωή, εἴτε θανατωθῶ.

Προβολή άρθρου...

Στην αρχή της καινούριας σας χρονιάς!

Αφιέρωμα στις Απόφοιτες του Ελληνικού 2013

Προβολή άρθρου...

FW: Τι μπορεί να ζήσει κάποιος σε 2 ημέρες;

Χαρ. Αγωνίστριες Θεσσαλονίκης

Τι μπορεί άραγε να ζήσει κάποιος σε 2 ημέρες;Η απάντηση στο βίντεο που ακολουθεί…

Προβολή άρθρου...

Η Αγία Αναστασία η Ρωμαία η Οσιομάρτυς

Η μνήμη της τιμάται στις 29 Οκτωβρίου

Προβολή άρθρου...

Τα «κλειδιά» του Παραδείσου.

Γιατί ο Χριστός είπε στον Απόστολο Πέτρο : "και δώσω σοι τας κλεις της βασιλείας των ουρανών"; Γιατί δεν είπε "το κλειδί", αλλά χρησιμοποίησε πληθυντικό αριθμό; Όμορφη ερώτηση, που μας δίνει την ευκαιρία, να τοποθετηθούμε πιο σφαιρικά και να τονώσουμε το Ορθόδοξο φρόνημα μας και την Πίστη μας. Να μπορέσουμε να πάρουμε θάρρος και να προχωρήσουμε στον πνευματικό μας αγώνα. Αντί άλλης θεολογικής τοποθέτησης, θα χρησιμοποιήσουμε ένα κείμενο* από τον Συναξαριστή του Τριωδίου, υπό Ματθ. Λάγγη, σελ. 409. ...... Τα κλειδιά είναι πολλών ειδών, αυτό θέλει να πει. Το κλειδί μπορεί να είναι χρυσό, μπορεί να είναι σιδερένιο, μπορεί να είναι και ξύλινο ακόμα. Το ξύλινο, είναι του φτωχού. Ο φτωχός με τη φτώχεια του μπορεί να «ανοίξει» τον Παράδεισο. Το χρυσό είναι του πλουσίου. Ο πλούσιος χρησιμοποιώντας σωστά τον πλούτο του, μπορεί να «ανοίξει» τον Παράδεισο, να σωθεί. Το σιδερένιο, ας πούμε ότι είναι όλες οι άλλες κατηγορίες των ανθρώπων, που δεν είναι ούτε πλούσιοι, ούτε φτωχοί. Και εκείνοι μπορούν να «ανοίξουν» τον Παράδεισο, να σωθούν. Ώστε εύκολα μπορεί να σωθεί και φτωχός και πλούσιος και κάθε άνθρωπος! Ω! Παράδεισε, μπορούμε να σε κερδίσουμε αλλά δεν μπορούμε να σε καταλάβουμε! Τι κρίμα αλήθεια για λίγα, για ελάχιστα πράγματα, να κινδυνεύουμε να τον χάσουμε, έχοντας τα «κλειδιά» στα χέρια!! Έναν Παράδεισο για μιας ώρας χαρά! Τι κρίμα! O Xριστός ατενίζει από τα ύψη του Σταυρού όλους τους ανθρώπους της γης και λέει. «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμο».! (Ιωανν ις,33) Ο Παράδεισος, είναι για όλους μας. Λίγη προσπάθεια χρειάζεται. Αμήν. * του Ηλία Μηνιάτη, εκκλησιαστικού ρήτορα και Επισκόπου Κερνίκης και Καλαβρύτων, +1714, ελαφρώς διασκευασμένο κατά το λεκτικό και προσαρμοσμένο, ως προς την ερώτηση. ΠΗΓΗ: www.pentapostagma.gr

Προβολή άρθρου...

Ας μην ψωνίσουμε την Κυριακή 3 Νοέμβρη - Ας σεβαστούμε την αργία της Κυριακής

Τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρών κ.κ. Χρυσόστομο επισκέφθηκε την Παρασκευή 25.10.13 το Προεδρείο του Εμπορικού και Εισαγωγικού Συλλόγου Πάτρας. Ο Πρόεδρος Γιώργος Ρώρος ανέλυσε τις θέσεις του Ε&ΕΣΠ σχετικά με το θέμα των Κυριακών και τις επιπτώσεις στις μικρές επιχειρήσεις. Ενημέρωσε για τις δραστηριότητες που έχει αποφασίσει και την ομόφωνη απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Ε&ΕΣΠ την Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013 τα καταστήματα να είναι κλειστά. Ο Σεβασμιώτατος ανέφερε τις πάγιες θέσεις της εκκλησίας και του ιδίου ότι η Κυριακή είναι ημέρα αργίας, αφιερωμένη στην θρησκεία, την εκκλησία, την οικογένεια. Προέτρεψε με όποιο κόστος να διατηρηθεί ο θεσμός της kυριακάτικης Αργίας. Όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή του ο ΕΕΣΠ, με την κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας η συνοχή της Ελληνικής οικογένειας κινδυνεύει να διαρραγεί, οι κοινωνικοί δεσμοί χαλαρώνουν ενισχύεται η αποξένωση, η ψυχική ερήμωση και πνευματική ένδεια.  Το Δ.Σ. του Ε&ΕΣΠ θα συνεχίσει τις επαφές του το επόμενο διάστημα με άλλους φορείς, ενώσεις καταναλωτών κ.ά. Παρόντες στη συνάντηση εκτός από τον Πρόεδρο κ. Γ. Ρώρο ήταν οι κ.κ. Ν. Στριφτούλιας, Αθ. Σπυρόπουλος, Βασ. Παπαζαφείρης και Παρ. Μπαρδάκης. Πηγή: Patrastimes.gr

Προβολή άρθρου...

Εορτή Έναρξης Χριστιανικῆς Φοιτητικῆς Δράσης Ἀθηνῶν 2013-14

Ώρα 7.00 μ.μ. Γ.Ε.Χ.Α. Αμπελοκήπων

Προβολή άρθρου...

Νέος και Πτυχιούχος στην Σημερινή Ελλάδα

Χριστιανική Φοιτητική Δράση Βόλου

Προβολή άρθρου...

Τρίτη 29 Ὀκτωβρίου Εὐαγγέλιον: ἡμέρας, Τρ. ζ΄ ἑβδ. Λουκᾶ (Λκ. ια΄ 34-41)

34 Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ὅταν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, καὶ ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινόν ἐστιν· ἐπὰν δὲ πονη­ρὸς ᾖ, καὶ τὸ σῶμά σου σκο­τεινόν. 35 σκόπει οὖν μὴ τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστίν. 36 εἰ οὖν τὸ σῶμά σου ὅλον φωτεινόν, μὴ ἔχον τι μέρος σκοτεινόν, ἔσται φωτεινὸν ὅλον ὡς ὅταν ὁ λύχνος τῇ ἀστραπῇ φωτίζῃ σε. 37 Ἐν δὲ τῷ λαλῆσαι αὐ­τὸν ταῦτα ἠρώτα αὐτὸν Φα­ρι­­σαῖός τις ὅπως ἀριστή­σῃ παρ᾿ αὐτῷ· εἰσελθὼν δὲ ἀ­­νέ­­­­­πεσεν. 38 ὁ δὲ Φαρισαῖος ἰδὼν ἐ­­θαύ­μασεν ὅτι οὐ πρῶτον ἐ­­­βαπτίσθη πρὸ τοῦ ἀρί­στου. 39 εἶπε δὲ ὁ Κύριος πρὸς αὐτόν· νῦν ὑμεῖς οἱ Φα­ρι­σαῖ­οι τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τοῦ πίνακος κα­­θα­ρίζετε, τὸ δὲ ἔσωθεν ὑ­μῶν γέμει ἁρπαγῆς καὶ πονηρίας. 40 ἄφρονες! οὐχ ὁ ποιήσας τὸ ἔξωθεν καὶ τὸ ἔσωθεν ἐ­­­ποίησε; 41 πλὴν τὰ ἐνόντα δότε ἐλε­ημοσύνην, καὶ ἰδοὺ ἅ­­παν­­τα καθαρὰ ὑμῖν ἔσται. ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ 34 Ἀλλά γιά νά ἀπολαύσει κανείς τό σωτηριῶδες αὐτό φῶς, πρέπει νά ἔχει καί τό λυχνάρι τῆς ψυχῆς σέ καλή κατάσταση. Καί γιά νά τό καταλάβετε αὐτό καλύτερα, σᾶς λέω τό ἑξῆς: Τό λυχνάρι πού δίνει φῶς στό σῶμα εἶναι τό μάτι. Ὅταν λοιπόν τό μάτι σου εἶναι ὑγιές, τότε καί ὅλο τό σῶμα σου θά εἶναι γεμάτο φῶς. Ὅταν ὅμως τό λυχνάρι τοῦ σώματος, δηλαδή τό μάτι σου, εἶναι χαλασμένο, τότε καί ὅλο τό σῶμα σου εἶναι γεμάτο σκοτάδι. Ἔτσι καί ἡ ψυχή σου. Θά φωτίζεται ἀπ' τό φῶς τῆς διδασκαλίας μου καί τῆς ζωῆς μου, ὅταν ὁ νοῦς σου καί ἡ καρδιά σου δέν εἶναι ἄρρωστα καί πονηρά. Ἀντίθετα ἡ ψυχή σου θά εἶναι γεμάτη σκοτάδι, ὅταν ὁ νοῦς σου ἔχει βλαβεῖ. 35 Πρόσεχε λοιπόν μήπως σκοτισθεῖ τό ὄργανο πού ἔχεις γιά νά δέχεσαι μ' αὐτό τό φῶς. Πρόσεχε δηλαδή μήπως τυφλωθεῖ ὁ νοῦς σου, πού εἶναι ὁ φωταγωγός τῆς ψυχῆς σου. 36 Ἐάν λοιπόν τό σῶμα σου εἶναι γεμάτο ἀπό φῶς καί δέν ἔχει κανένα μέρος σκοτεινό, θά εἶναι πραγματικά ὁλόκληρο φωτεινό, ὅπως ὅταν τό λυχνάρι σέ φωτίζει μέ τή λάμψη του. Ἔτσι καί ἡ ψυχή σου. Ἐάν δέν ἔχει καμία δύναμή της σκοτισμένη ἀπό τά πάθη τῆς ἁμαρτίας, τότε θά εἶναι γεμάτη φῶς καί θά φωτίζει σάν λαμπρό λυχνάρι καί τούς ἄλλους, καί δέν θά ζητᾶ θαῦμα γιά νά ὁδηγηθεῖ ἀπ' αὐτό στό φῶς τῆς ἀλήθειας. 37 Ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς τά εἶπε αὐτά, ἄρχισε νά τόν παρακαλεῖ κά­­ποιος Φαρισαῖος νά γευματίσει στό σπίτι του. Ὁ Κύριος δέχθηκε τήν πρόσκληση. Κι ὅταν μπῆκε στό σπίτι τοῦ Φαρισαίου, κάθισε ἀμέσως κοντά στό τραπέζι, χωρίς προηγουμένως νά πλυθεῖ. 38 Ὁ Φαρισαῖος ὅμως ὅταν τό εἶδε αὐτό, ἀπόρησε πού ὁ Ἰησοῦς δέν πλύθηκε πρίν ἀπό τό φαγητό σύμφωνα μέ τό θρησκευτικό ἔθιμο τῶν παλαιότερων ραββίνων. 39 Ὁ Κύριος ὅμως τοῦ εἶπε: Τώρα, στή σημερινή ἐποχή, πού περιορίσατε τή θρησκεία σέ μερικούς ἐξωτερικούς τύπους, ἐσεῖς οἱ Φαρισαῖοι καθαρίζετε τήν ἐξωτερική ἐπιφάνεια τοῦ ποτηριοῦ καί τῆς πιατέλας· καθαρίζετε δη­λαδή μόνο τά χέρια σας καί τό σῶμα σας ἐξωτερικά. Τό ἐσωτερικό σας ὅμως εἶναι γεμάτο ἀπό ἁρπαγή καί ἀπό κακία. Φροντίζετε μόνο τό σῶμα σας νά εἶναι καθαρό, ἐνῶ ἀφήνετε τήν ψυχή σας νά εἶναι βρωμερή καί ἀκάθαρτη. 40 Ἀνόητοι! Ὁ Θεός πού ἔκανε τό ἀπέξω, δηλαδή τό σῶμα, δέν ἔκανε καί τό ἀπό μέσα, δηλαδή τήν ψυ­χή; Ἀφοῦ λοιπόν καί τά δύο εἶναι δημιουργήματα ἑνός πλάστη, γιατί καθαρίζετε μόνο τό ἕνα καί ἀφήνετε ἀκάθαρτη τήν ψυχή, ἡ ὁποία εἶναι καί τό σπουδαιό­τερο συστατικό τῆς φύσεώς σας; 41 Δῶστε ὅμως ἐλεημοσύνη ἐκεῖνα πού εἶναι μέσα στό ποτήρι καί τήν πιατέλα, καί γίνετε εὐεργετικοί στούς ἄλλους μέ τά ἀγαθά σας· κι ἔτσι, ὅλα ὅσα τρῶτε τότε θά σᾶς γίνουν καθαρά, ἔστω κι ἄν τά τρῶτε χωρίς νά πλυ­­­θεῖτε προηγουμένως.

Προβολή άρθρου...

Τρίτη 29 Ὀκτωβρίου Ἀπόστολος: ἡμέρας, Τρ. ιθ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Φιλιπ. α΄ 8-14)

8 Μάρτυς γάρ μού ἐστιν ὁ Θεός, ὡς ἐπιποθῶ πάντας ὑμᾶς ἐν σπλάγχνοις Ἰησοῦ Χριστοῦ. 9 καὶ τοῦτο προσεύχομαι, ἵνα ἡ ἀγάπη ὑμῶν ἔτι μᾶλ­λον καὶ μᾶλλον περισ­σεύῃ ἐν ἐπιγνώσει καὶ πάσῃ αἰσ­θήσει, 10 εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τὰ διαφέροντα, ἵνα ἦτε εἰλι­κρινεῖς καὶ ἀπρόσκοποι εἰς ἡμέραν Χριστοῦ, 11 πεπληρωμένοι καρπῶν δικαιοσύνης τῶν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς δόξαν καὶ ἔπαι­νον Θεοῦ. 12 Γινώσκειν δὲ ὑμᾶς βούλομαι, ἀδελφοί, ὅτι τὰ κατ' ἐμὲ μᾶλλον εἰς προκοπὴν τοῦ εὐαγγελίου ἐλήλυθεν, 13 ὥστε τοὺς δεσμούς μου φανεροὺς ἐν Χριστῷ γενέσθαι ἐν ὅλῳ τῷ πραιτωρίῳ καὶ τοῖς λοιποῖς πᾶσι, 14 καὶ τοὺς πλείονας τῶν ἀδελφῶν ἐν Κυρίῳ πεποιθότας τοῖς δεσμοῖς μου περισ­σοτέρως τολμᾶν ἀφό­βως τὸν λόγον λαλεῖν. ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ 8 Ναί, σᾶς ἔχω στήν καρδιά μου. Διότι μάρτυράς μου εἶναι ὁ Θεός πόσο πολύ σᾶς ποθῶ καί σᾶς ἀγαπῶ ὅ­­­­­­­λους μέ τήν καρδιά μου, πού εἶναι ὁλοκληρωτικά ἀφιε­ρω­­μένη καί ταυτισμένη μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό. 9 Κι αὐτό ἀκόμη προσεύχομαι, ἡ ἀγάπη πού ἔχετε πρός τόν Θεό καί μεταξύ σας νά πλεονάζει ὁλοένα πε­ρισσότερο. Νά συνοδεύεται μάλιστα καί μέ πλήρη γνώση καί μέ κάθε διάκριση, 10 ὥστε νά διακρίνετε σωστά τίς διαφορές στά ἠθικά ζητήματα, γιά νά εἶστε γνήσιοι καί ἄψογοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί νά μή δίνετε ἀφορμή σκανδάλου καί ἁμαρτίας στούς ἀνθρώπους· καί νά βρεθεῖτε τέτοιοι τήν ἡμέρα τοῦ Χριστοῦ, ὅταν θά ἔλθει νά κρίνει τόν κόσμο. 11 Νά εἶστε τότε γεμάτοι ἀπό καρπούς ἀρετῆς πού ἀπο­κτῶνται μέ τή βοήθεια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιά νά δοξάζεται καί νά ὑμνεῖται ὁ Θεός. 12 Θέλω λοιπόν νά γνωρίζετε, ἀδελφοί, ὅτι ἐκεῖνα τά δυσάρεστα πού μοῦ συνέβησαν, μᾶλλον συνετέλεσαν στήν πρόοδο τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου. 13 Κι ἔτσι ἔγινε φανερό σ' ὅλη τή φρουρά τῶν πραι­τω­ριανῶν καί σ' ὅλους τούς ἄλλους κύκλους τῶν κατοίκων τῆς Ρώμης ὅτι ἐξαιτίας τῆς πίστεώς μου καί τῆς σχέ­σεώς μου μέ τόν Χριστό ρίχθηκα στή φυλακή δεμένος. 14 Καί οἱ περισσότεροι ἀπ' τούς ἀδελφούς ἐνισχύθηκαν στήν πίστη τους πρός τόν Κύριο καί ἀπέκτησαν θάρρος ἀπό τά δεσμά καί τή φυλάκισή μου, ὥστε νά ἔχουν τώρα περισσότερη τόλμη νά κηρύττουν ἄφοβα τό λόγο τοῦ Εὐαγγελίου.

Προβολή άρθρου...

Ολόκληρος ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν. (κείμενο-βίντεο)

Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν είναι ποίημα που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός το 1823, τμήμα του οποίου αποτελεί τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας από το 1865.Το ποίημα γράφτηκε από τον Διονύσιο Σολωμό τον Μάιο του 1823 στη Ζάκυνθο και έναν χρόνο αργότερα τυπώθηκε στο Μεσολόγγι. Το ποίημα «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» αποτελείται από 158 τετράστιχες στροφές· από αυτές οι 4 πρώτες καθιερώθηκαν ως εθνικός ύμνος το 1865. Οι δύο πρώτες ανακρούονται και συνοδεύουν πάντα την έπαρση και την υποστολή της σημαίας και ψάλλονται σε επίσημες στιγμές και τελετές.     " Ύμνος εις την Ελευθερίαν" Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη. Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά! Εκεί μέσα εκατοικούσες πικραμένη, εντροπαλή, κι ένα στόμα εκαρτερούσες, «έλα πάλι», να σου πεί. 'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σού έμενε να λές περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά το ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι από την απελπισιά Κι έλεες: «Πότε, α, πότε βγάνω το κεφάλι από τσ' ερμιές;». Και αποκρίνοντο από πάνω κλάψες, άλυσες, φωνές. Τότε εσήκωνες το βλέμμα μες στα κλάιματα θολό, και εις το ρούχο σου έσταζ' αίμα πλήθος αίμα ελληνικό.   Με τα ρούχα αιματωμένα ξέρω ότι έβγαινες κρυφά να γυρεύεις εις τα ξένα άλλα χέρια δυνατά. Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή· δεν είν' εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλεί. 'Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, αλλ' ανάσαση καμμιά· άλλος σου έταξε βοήθεια και σε γέλασε φρικτά. ΄Αλλοι, οϊμέ, στη συμφορά σου οπού εχαίροντο πολύ, «σύρε νά 'βρεις τα παιδιά σου, σύρε», έλεγαν οι σκληροί. Φεύγει οπίσω το ποδάρι και ολογλήγορο πατεί ή την πέτρα ή το χορτάρι που τη δόξα σού ενθυμεί. Ταπεινότατη σου γέρνει η τρισάθλια κεφαλή, σαν πτωχού που θυροδέρνει κι είναι βάρος του η ζωή.   Ναι, αλλά τώρα αντιπαλεύει κάθε τέκνο σου με ορμή, πού ακατάπαυστα γυρεύει ή τη νίκη ή τη θανή. Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά! Μόλις είδε την ορμή σου ο ουρανός που για τσ' εχθρούς εις τη γη τη μητρική σου έτρεφ' άνθια και καρπούς, εγαλήνεψε· και εχύθει καταχθόνια μια βοή, και του Ρήγα σού απεκρίθη πολεμόκραχτη η φωνή. ΄Ολοι οι τόποι σου σ' εκράξαν χαιρετώντας σε θερμά, και τα στόματα εφωνάξαν όσα αισθάνετο η καρδιά. Εφωνάξανε ως τ' αστέρια του Ιονίου και τα νησιά, κι εσηκώσανε τα χέρια για να δείξουνε χαρά, μ' όλον πού 'ναι αλυσωμένο το καθένα τεχνικά, και εις το μέτωπο γραμμένο έχει: «Ψεύτρα Ελευθεριά». Γκαρδιακά χαροποιήθει και του Βάσιγκτον η γη, και τα σίδερα ενθυμήθει που την έδεναν κι αυτή. Απ' τον πύργο του φωνάζει, σα να λέει σε χαιρετώ, και τη χήτη του τινάζει το λιοντάρι το Ισπανό. Ελαφιάσθη της Αγγλίας το θηρίο, και σέρνει ευθύς κατά τ' άκρα της Ρουσίας τα μουγκρίσματα τσ' οργής. Εις το κίνημα του δείχνει πως τα μέλη ειν' δυνατά· και στου Αιγαίου το κύμα ρίχνει μια σπιθόβολη ματιά. Σε ξανοίγει από τα νέφη και το μάτι του Αετού, που φτερά και νύχια θρέφει με τα σπλάχνα του Ιταλού· και σ' εσέ καταγυρμένος, γιατί πάντα σε μισεί, έκρωζ' έκρωζ' ο σκασμένος, να σε βλάψει, αν ημπορεί. ΄Αλλο εσύ δεν συλλογιέσαι πάρεξ που θα πρωτοπάς· δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι στες βρισιές οπού αγρικάς· σαν το βράχο οπού αφήνει κάθε ακάθαρτο νερό εις τα πόδια του να χύνει ευκολόσβηστον αφρό· οπού αφήνει ανεμοζάλη και χαλάζι και βροχή να του δέρνουν τη μεγάλη, την αιώνιαν κορυφή. Δυστυχιά του, ω, δυστυχιά του, οποιανού θέλει βρεθεί στο μαχαίρι σου αποκάτου και σ' εκείνο αντισταθεί. Το θηρίο π' ανανογιέται πως του λείπουν τα μικρά, περιορίζεται, πετιέται, αίμα ανθρώπινο διψά· τρέχει, τρέχει όλα τα δάση, τα λαγκάδια, τα βουνά, κι όπου φθάσει, όπου περάσει, φρίκη, θάνατος, ερμιά· Ερμιά, θάνατος και φρίκη όπου επέρασες κι εσύ· ξίφος έξω από τη θήκη πλέον ανδρείαν σου προξενεί. Ιδού, εμπρός σου ο τοίχος στέκει της αθλίας Τριπολιτσάς· τώρα τρόμου αστροπελέκι να της ρίψεις πιθυμάς. Μεγαλόψυχο το μάτι δείχνει πάντα οπώς νικεί, κι ας ειν' άρματα γεμάτη και πολέμιαν χλαλοή. Σου προβαίνουνε και τρίζουν για να ιδείς πως ειν' πολλά· δεν ακούς που φοβερίζουν άνδρες μύριοι και παιδιά; Λίγα μάτια, λίγα στόματα θα σας μείνουνε ανοιχτά. για να κλαύσετε τα σώματα που θε νά 'βρει η συμφορά! Κατεβαίνουνε, και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή· το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί. Γιατί η μάχη εστάθει ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί; Τον εχθρό θωρώ να φύγει και στο κάστρο ν' ανεβεί. Μέτρα! Ειν' άπειροι οι φευγάτοι, οπού φεύγοντας δειλιούν· τα λαβώματα στην πλάτη δέχοντ', ώστε ν' ανεβούν. Εκεί μέσα ακαρτερείτε την αφεύγατη φθορά· να, σας φθάνει· αποκριθείτε στης νυκτός τη σκοτεινιά! Αποκρίνονται και η μάχη έτσι αρχίζει, οπού μακριά από ράχη εκεί σε ράχη αντιβούιζε φοβερά. Ακούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών, ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών. Α, τι νύκτα ήταν εκείνη που την τρέμει ο λογισμός! ΄Αλλος ύπνος δεν εγίνει πάρεξ θάνατου πικρός. Της σκηνής η ώρα, ο τόπος, οι κραυγές, η ταραχή, ο σκληρόψυχος ο τρόπος του πολέμου, και οι καπνοί, και οι βροντές και το σκοτάδι οπού αντίσκοφτε η φωτιά, επαράσταιναν τον ΄Αδη που ακαρτέρειε τα σκυλιά· Τ' ακαρτέρειε. Εφαίνον' ίσκιοι αναρίθμητοι, γυμνοί, κόρες, γέροντες, νεανίσκοι, βρέφη ακόμη εις το βυζί. 'Ολη μαύρη μυρμηγκιάζει, μαύρη η εντάφια συντροφιά, σαν το ρούχο οπού σκεπάζει τα κρεβάτια τα στερνά. Τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι επετιούντο από τη γη, όσοι ειν' άδικα σφαγμένοι από τούρκικην οργή. Τόσα πέφτουνε τα θερισμένα αστάχια εις τους αγρούς· σχεδόν όλα εκειά τα μέρη εσκεπάζοντο απ' αυτούς. Θαμποφέγγει κανέν' άστρο και αναδεύοντο μαζί, ανεβαίνοντας το κάστρο με νεκρώσιμη σιωπή. 'Ετσι χάμου εις την πεδιάδα μες στο δάσος το πυκνό, όταν στέλνει μίαν αχνάδα μισοφέγγαρο χλωμό, Eάν οι άνεμοι μες στ' άδεια τα κλαδιά μουγκοφυσούν, σειούνται, σειούνται τα μαυράδια, οπού οι κλώνοι αντικτυπούν. Με τα μάτια τους γυρεύουν όπου είν' αίματα πηχτά, και μες στα αίματα χορεύουν με βρυχίσματα βραχνά· και χορεύοντας μανίζουν εις τους ΄Ελληνες κοντά, και τα στήθια τους εγγίζουν με τα χέρια τα ψυχρά. Εκειό το έγγισμα πηγαίνει βαθειά μες στα σωθικά, όθεν όλη η λύπη βγαίνει και άκρα αισθάνονται ασπλαχνιά. Τότε αυξαίνει του πολέμου ο χορός τρομακτικά, σαν το σκόρπισμα του ανέμου στου πελάου τη μοναξιά. Κτυπούν όλοι απάνου κάτου· κάθε κτύπημα που εβγεί είναι κτύπημα θανάτου χώρις να δευτερωθεί. Κάθε σώμα ιδρώνει, ρέει·λες κι εκείθενε η ψυχή απ' το μίσος που την καίει πολεμάει να πεταχθεί. Της καρδίας κτυπίες βροντάνε μες στα στήθια τους αργά, και τα χέρια όπου χουμάνε περισσότερο ειν' γοργά. Ουρανός γι' αυτούς δεν είναι, ουδέ πέλαγο, ουδέ γη· γι' αυτούς όλους το παν είναι μαζωμένο αντάμα εκεί. Τόση η μάνητα κι η ζάλη, που στοχάζεσαι μη πως από μία μεριά και απ' άλλη δεν είν΄ ένας ζωντανός. Κοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές! Χάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές, και παλάσκες και σπαθία με ολοσκόρπιστα μυαλά, και με ολόσχιστα κρανία, σωθικά λαχταριστά. Προσοχή καμία δεν κάνει κανείς, όχι, εις τη σφαγή· πάνε πάντα εμπρός. Ω, φθάνει, φθάνει· έως πότε οι σκοτωμοί; Ποιος αφήνει εκεί τον τόπο, πάρεξ όταν ξαπλωθεί; Δεν αισθάνονται τον κόπο και λες κι είναι εις την αρχή. Ολιγόστευαν οι σκύλοι, και «Αλλά», εφώναζαν, «Αλλά», και των Χριστιανών τα χείλη «φωτιά», εφώναζαν, «φωτιά». Λιονταρόψυχα, εκτυπιούντο, πάντα εφώναζαν «φωτιά», και οι μιαροί κατασκορπιούντο, πάντα σκούζοντας «Αλλά». Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί· παντού κλάψα, παντού αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί. Ήταν τόσοι! Πλέον το βόλι εις τ' αυτιά δεν τους λαλεί. 'Ολοι χάμου εκείτοντ' όλοι εις την τέταρτην αυγή. Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη και κυλάει στη λαγκαδιά, και το αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά. Της αυγής δροσάτο αέρι, δεν φυσάς τώρα εσύ πλιο στων ψευδόπιστων το αστέρι· φύσα, φύσα εις το ΣΤΑΥΡΟ! Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά! Της Κορίνθου ιδού και οι κάμποι· δεν λάμπ' ήλιος μοναχά εις τους πλάτανους, δεν λάμπει εις τ' αμπέλια, εις τα νερά. Εις τον ήσυχον αιθέρα τώρα αθώα δεν αντηχεί τα λαλήματα η φλογέρα, τα βελάσματα το αρνί. Τρέχουν άρματα χιλιάδες σαν το κύμα εις το γιαλό, αλλ' οι ανδρείοι παλληκαράδες δεν ψηφούν τον αριθμό. Ω τρακόσιοι, σηκωθείτε και ξανάλθετε σε μας· τα παιδιά σας θελ' ιδείτε πόσο μοιάζουνε με σας. 'Ολοι εκείνοι τα φοβούνται και με πάτημα τυφλό εις την Κόρινθο αποκλειούνται κι όλοι χάνουνται απ' εδώ. Στέλνει ο άγγελος του ολέθρου πείνα και θανατικό, που με σχήμα ενός σκελέθρου περπατούν αντάμα οι δυο· και πεσμένα εις τα χορτάρια απεθαίνανε παντού τα θλιμμένα απομεινάρια της φυγής και του χαμού. Κι εσύ αθάνατη, εσύ θεία, που ότι θέλεις ημπορείς. εις τον κάμπο, Ελευθερία, ματωμένη περπατείς. Στη σκια χεροπιασμένες, στη σκια βλέπω κι εγώ κρινοδάχτυλες παρθένες οπού κάνουνε χορό. Στο χορό γλυκογυρίζουν ωραία μάτια ερωτικά, και εις την αύρα κυματίζουν μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά. Η ψυχή μου αναγαλλιάζει πως ο κόρφος καθεμιάς γλυκοβύζαστο ετοιμάζει γάλα ανδρείας κι ελευθεριάς. Μες στα χόρτα, τα λουλούδια, το ποτήρι δεν βαστώ· φιλελεύθερα τραγούδια σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ. Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά! Πήγες εις το Μεσολόγγι την ημέρα του Χριστού, μέρα που άνθισαν οι λόγγοι για το τέκνο του Θεού. Σου 'λθε εμπρός λαμποκοπώντας η Θρησκεία μ' ένα σταυρό, και το δάκτυλο κινώντας οπού ανεί τον ουρανό, «σ' αυτό», εφώναξε, «το χώμα στάσου ολόρθη, Ελευθεριά!». Και φιλώντας σου το στόμα μπαίνει μες στην εκκλησιά. Εις την τράπεζα σιμώνει, και το σύγνεφο το αχνό γύρω γύρω της πυκνώνει που σκορπάει το θυμιατό. Αγρικάει την ψαλμωδία οπού εδίδαξεν αυτή· βλέπει τη φωταγωγία στους Αγίους εμπρός χυτή. Ποιοι είν' αυτοί που πλησιάζουν με πολλή ποδοβολή, κι άρματ', άρματα ταράζουν; Επετάχτηκες εσύ! Α, το φως που σε στολίζει, σαν ηλίου φεγγοβολή, και μακρίθεν σπινθηρίζει, δεν είναι, όχι, από τη γη. Λάμψιν έχει όλη φλογώδη χείλος, μέτωπο, οφθαλμός· φως το χέρι, φως το πόδι, κι όλα γύρω σου είναι φως. Το σπαθί σου αντισηκώνεις, τρία πατήματα πατάς, σαν τον πύργο μεγαλώνεις, κι εις το τέταρτο κτυπάς. Με φωνή που καταπείθει προχωρώντας ομιλείς: «Σήμερ', άπιστοι, εγεννήθη, ναι, του κόσμου ο Λυτρωτής. Αυτός λέγει, αφοκρασθείτε: "Εγώ ειμ' 'Αλφα, Ωμέγα εγώ· πέστε, που θ' αποκρυφθείτε εσείς όλοι, αν οργισθώ; Φλόγα ακοίμητην σας βρέχω, που, μ' αυτήν αν συγκριθεί κείνη η κάτω οπού σας έχω, σαν δροσιά θέλει βρεθεί. Κατατρώγει, ωσάν τη σχίζα, τόπους άμετρα υψηλούς, χώρες, όρη από τη ρίζα, ζώα και δέντρα και θνητούς. Και το παν το κατακαίει, και δεν σώζεται πνοή, πάρεξ του άνεμου που πνέει μες στη στάχτη τη λεπτή"». Κάποιος ήθελε ερωτήσει: Του θυμού Του εισ' αδελφή; Ποιος είν' άξιος να νικήσει ή με σε να μετρηθεί; Η γη αισθάνεται την τόση του χεριού σου ανδραγαθιά, που όλην θέλει θανατώσει τη μισόχριστη σπορά. Την αισθάνονται και αφρίζουν τα νερά, και τ' αγρικώ δυνατά να μουρμουρίζουν σαν ρυάζετο θηριό. Κακορίζικοι, πού πάτε του Αχελώου μες στη ροή και πιδέξια πολεμάτε από την καταδρομή να αποφύγετε; Το κύμα έγινε όλο φουσκωτό· εκεί ευρήκατε το μνήμα πριν να ευρείτε αφανισμό. Βλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει κάθε λάρυγγας εχθρού, και το ρεύμα γαργαρίζει τες βλασφήμιες του θυμού. Σφαλερά τετραποδίζουν πλήθος άλογα, και ορθά τρομασμένα χλιμιντρίζουν και πατούν εις τα κορμιά. Ποίος στο σύντροφον απλώνει χέρι, ωσάν να βοηθηθεί· ποίος τη σάρκα του δαγκώνει όσο που να νεκρωθεί. Κεφαλές απελπισμένες, με τα μάτια πεταχτά, κατά τ' άστρα σηκωμένες για την ύστερη φορά. Σβιέται -αυξαίνοντας η πρώτη του Αχελώου νεροσυρμή- το χλιμίντρισμα και οι κρότοι και του ανθρώπου οι γογγυσμοί. Έτσι ν' άκουα να βουίξει τον βαθύν Ωκεανό, και στο κύμα του να πνίξει κάθε σπέρμα αγαρηνό! Και εκεί πού 'ναι η Αγία Σοφία μες στους λόφους τους επτά, όλα τ' άψυχα κορμία, βραχοσύντριφτα, γυμνά, σωριασμένα να τα σπρώξει η κατάρα του Θεού, κι απ' εκεί να τα μαζώξει ο αδελφός του Φεγγαριού. Κάθε πέτρα μνήμα ας γένει, κι η Θρησκεία κι η Ελευθεριά μ' αργό πάτημα ας πηγαίνει μεταξύ τους και ας μετρά. Ένα λείψανο ανεβαίνει τεντωτό, πιστομητό, κι άλλο ξάφνου κατεβαίνει και δεν φαίνεται, και πλιο και χειρότερα αγριεύει και φουσκώνει ο ποταμός· πάντα, πάντα περισσεύει· πολύ φλοίσβισμα και αφρός. Α, γιατί δεν έχω τώρα τη φωνή του Μωυσή; Μεγαλόφωνα την ώρα οπού εσβιούντο οι μισητοί, το Θεόν ευχαριστούσε στου πελάου τη λύσσα εμπρός, και τα λόγια ηχολογούσε αναρίθμητος λαός. Ακλουθάει την αρμονία η αδελφή του Ααρών, η προφήτισσα Μαρία, μ' ένα τύμπανο τερπνόν και πηδούν όλες οι κόρες με τσ' αγκάλες ανοικτές, τραγουδώντας, ανθοφόρες, με τα τύμπανα κι εκειές. Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη. Εις αυτήν, είν' ξακουσμένο, δεν νικιέσαι εσύ ποτέ· όμως, όχι, δεν είν' ξένο και το πέλαγο για σε. Το στοιχείον αυτό ξαπλώνει κύματ' άπειρα εις τη γη, με τα οποία την περιζώνει, κι είναι εικόνα σου λαμπρή. Με βρυχίσματα σαλεύει που τρομάζει η ακοή· κάθε ξύλο κινδυνεύει και λιμνιώνα αναζητεί. Φαίνετ' έπειτα η γαλήνη και το λάμψιμο του ηλιού, και τα χρώματα αναδίνειτου γλαυκότατου ουρανού. Δεν νικιέσαι, είν' ξακουσμένο, στην ξηράν εσύ ποτέ· όμως όχι δεν είν' ξένο και το πέλαγο για σέ. Περνούν άπειρα τα ξάρτια, και σαν λόγγος στριμωχτά τα τρεχούμενα κατάρτια, τα ολοφούσκωτα πανιά. Συ τες δύναμές σου σπρώχνεις, και αγκαλά δεν είν' πολλές, πολεμώντας, άλλα διώχνεις, άλλα παίρνεις, άλλα καις. Μ' επιθυμία να τηράζεις δύο μεγάλα σε θωρώ, και θανάσιμον τινάζεις εναντίον τους κεραυνό. Πιάνει, αυξαίνει, κοκκινίζει, και σηκώνει μια βροντή, και το πέλαο χρωματίζει με αιματόχροη βαφή. Πνίγοντ' όλοι οι πολεμάρχοι και δεν μνέσκει ένα κορμί· χαίρου, σκιά του Πατριάρχη, που σε πέταξαν εκεί. Εκρυφόσμιγαν οι φίλοι με τσ' εχθρούς τους τη Λαμπρή, και τους έτρεμαν τα χείλη δίνοντάς τα εις το φιλί. Κειες τες δάφνες που εσκορπίστε τώρα πλέον δεν τες πατεί, και το χέρι οπού εφιλήστε πλέον, α, πλέον δεν ευλογεί. 'Ολοι κλαψτε· αποθαμένος ο αρχηγός της Εκκλησιάς· κλάψτε, κλάψτε· κρεμασμένος ωσάν να 'τανε φονιάς! 'Εχει ολάνοικτο το στόμα π' ώρες πρώτα είχε γευθεί τ' Άγιον Αίμα, τ' Άγιον Σώμα·λες πως θε να ξαναβγεί η κατάρα που είχε αφήσει, λίγο πριν να αδικηθεί, εις οποίον δεν πολεμήσει κι ημπορει να πολεμει Την ακούω, βροντάει, δεν παύει εις το πέλαγο, εις τη γη, και μουγκρίζοντας ανάβει την αιώνιαν αστραπή. Η καρδιά συχνοσπαράζει. Πλην τι βλέπω; Σοβαρά να σωπάσω με προστάζει με το δάκτυλο η θεά. Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη τρεις φορές μ' ανησυχιά· προσηλώνεται κατόπι στην Ελλάδα, και αρχινά: «Παλληκάρια μου, οι πολέμοι για σας όλοι είναι χαρά, και το γόνα σας δεν τρέμει στους κινδύνους εμπροστά. Απ' εσάς απομακραίνει κάθε δύναμη εχθρική, αλλά ανίκητη μια μένει που τες δάφνες σας μαδεί. Μία, που όταν ωσάν λύκοι ξαναρχόστενε ζεστοί, κουρασμένοι από τη νίκη, αχ, το νου σάς τυραννεί. Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει, "πάρ' το", λέγοντας, "και συ". Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά· μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά. Από στόμα οπού φθονάει, παλληκάρια, ας μην πωθεί, πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή. Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένη έθνη αληθινά: "Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά". Τέτοια αφήστενε φροντίδα· όλο το αίμα οπού χυθεί για θρησκεία και για πατρίδα όμοιαν έχει την τιμή. Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε για πατρίδα, για θρησκειά, σας ορκίζω, αγκαλισθείτε σαν αδέλφια γκαρδιακά. Πόσο λείπει, στοχασθείτε, πόσο ακόμη να παρθεί· πάντα η νίκη, αν ενωθείτε, πάντα εσάς θ' ακολουθεί. Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία καταστήστε ένα Σταυρό και φωνάξετε με μία: «Βασιλείς, κοιτάξτ' εδώ!» Το σημείον που προσκυνάτε είναι τούτο, και γι' αυτό ματωμένους μας κοιτάτε στον αγώνα το σκληρό. Ακατάπαυστα το βρίζουν τα σκυλιά και το πατούν και τα τέκνα του αφανίζουν και την πίστη αναγελούν. Εξ αιτίας του εσπάρθη, εχάθη αίμα αθώο χριστιανικό, που φωνάζει από τα βάθη της νυκτός: Να εκδικηθώ. Δεν ακούτε, εσείς εικόνες του Θεού, τέτοια φωνή; Τώρα επέρασαν αιώνες και δεν έπαυσε στιγμή. Δεν ακούτε; Εις κάθε μέρος σαν του Άβελ καταβοά· δεν ειν' φύσημα του αέρος που σφυρίζει εις τα μαλλιά. Τι θα κάμετε; Θ' αφήστε να αποκτήσομεν εμείς λευθεριάν, ή θα την λύστε εξ αιτίας πολιτικής; Τούτο ανίσως μελετάτε ιδού εμπρός σας τον Σταυρό: Βασιλείς, ελάτε, ελάτε, και κτυπήσετε κι εδώ!"». Διονύσιος Σολωμός

Προβολή άρθρου...